Gorak okus bolnog poraza u ustima teniske nacije nakon jučerašnjeg meča protiv Italije osjeća se i danas.Ako je to, kako to obično biva, ukus lijeka koji treba progutati, navikli smo na njega i bilo bi u redu kada bismo tačno znali šta stavljamo u usta i kakav je efekat.
Naravno, mi smo ljudi i porazi i greške su normalna stvar, pogotovo u sportu i u tom smislu Novakove riječi krivice – ni boli ni suza koje će biti sa našom reprezentacijom u raznim izražajnim formama i svima koji je imaju u njihovim srcima odavno više ne treba.da nas vežu za ovaj teško podnošljiv događaj, makar on bio i takve prirode. Jednostavno, ne možete uvijek da pobjeđujete, a pogotovo ne kada se pobjeda tako često izvlači iz grla mnogih poraza, kao što su Novak i naši asovi činili tokom uspješnih karijera.
Nismo nepobjedivi, neuništivi i u ovoj boli uvijek ima nečeg dobrog, neke mudrosti i nekog dobrog razloga zbog čega svakim danom sve više saznajemo o životu i svijetu oko nas i iznad nas.
Za naciju koja jedva da ima tenisku akademiju ili školu koja bi izbliza pratila sve uspjehe njenih muških i ženskih teniskih asova u novijoj historiji – plasman u polufinale Davis Cupa je izvanredan uspjeh, a pitanje je da li će, kao stvari stoje, imaće priliku da ponovo budu do jednog boda od plasmana u finale, što bi u slučaju takmičenja 2023. godine gotovo sigurno značilo osvajanje “Salatare” (već nakon singl mečeva, protiv Australije)?
Davis Cup je takmičenje koje organizuje Međunarodna teniska federacija u saradnji sa teniskim savezima širom svijeta, tačnije timskog i institucionalnog profila, a strukturirano je na način da pokaže svijetu najbolje što ovaj sport može da ponudi u oba singl i dubl formate.
Tokom decenija, dominantne teniske nacije Davis i Fed (odnosno, sada Billie Jean) “koristile su” Kup da pokažu svu snagu svoje teniske škole, koncentrisanog rada kroz generacije koje su stvorile asove koji ih ponosno predstavljaju na tim takmičenjima, i shodno tome rezultati nisu izostali. Srbija je pre Final 8 u Malagi bila na 7. mestu po uspesima na ovom takmičenju svih vremena, što je, opet, izuzetan uspjeh, a prije svega naša „zlatna generacija“ čiji su članovi kolektivno doživeli „procvat“ u svoje karijere od osvajanja trofeja 2010. od tada nošene trijumfalnim entuzijazmom i novopronađenom vjerom u svoje sposobnosti. To smo priželjkivali i ovoga puta, možda u amanet za buduće generacije naših tenisera, ali to (i to čudo) se nije dogodilo.
Ono što se umjesto toga dogodilo već je detaljno obradila i napisala na zidu “maćeha statistike”, a uglavnom se tiče poraza u drugom pojedinačnom meču: Ovo je prvi put u karijeri da je najbolji igrač svih vremena izgubio meč u kojem je imao 3 vezane meč lopte i tek četvrtu izgubio meč u kojem je imao jednu ili više meč lopte (2007 Jug – 3 PF Roterdam / 2009 Nadal – PF Madrid / 2018 – Čilić, Queens Finale i sada Sinner ). Perokaška Azura je takođe postala prvi igrač u istoriji koji je pobedio Novaka 3 puta u 8 dana, i jedini je aktivan igrač pored njega i Nadala koji je imao više od 10 pobjeda nad Top 5 igrača u istoj sezoni (10). Poređenja radi, Nadal ima tri pobjede nad Novakom u poslednje 4 godine, Federerom u posljednjih 8 i Marejem u posljednjih 10.
” Janik će već sljedeće godine biti jedan od najozbiljnijih kandidata za prvo mjesto na ATP listi”, rekao je Novak nakon pobjede na Završnom mastersu u “svom” Torinu prošle sedmice i tim riječima sigurno donekle ublažio ogroman razočarenje i bol koji je “Team Sinner” osjetio u tom trenutku nakon tog poraza. Važnost tih iskrenih reči najvećeg šampiona osetila se već u sunčanoj Malagi, gde je sneg iz Srbije kao da je juče popodne zatrpao svakog člana delegacije i publiku.
Ukratko retrospektivno, plan je bio jasan da Srbija do finala i titule dođe prije svega oslanjajući se na svoje predstavnike u singlu. Za to je naša reprezentacija, zajedničkom odlukom, za “drugog reketa” za prve mečeve kandidovala Mišu Kecmanovića, heroja ove kampanje – koji je svoj odličan trening, motivaciju i dvoransko umijeće pretočio u dvije odlične i motivirajuće pobjede u singl protiv Drapera i Musettija. Reket broj jedan svijeta već sedmu sezonu u karijeri “viđen” je kao siguran donosilac drugog i odlučujućeg boda, iako je opravdano vidno umoran nakon svih nevjerovatnih izazova na terenu i oko sebe koji su uslijedili njega ove sezone, u kojoj je osvojio slemove i povrijeđene i bolesne i Masters.
Da Novaku neće biti lako da generiše potreban nivo vidjelo se već protiv Norija (6-4 6-4), a postalo je više nego jasno na početku prvog seta protiv Sinera (2-6). Sve što je 36-godišnji Novak uradio za Srbiju posle tog prvog seta je vrijedno svake zahvalnosti i časti, jer je tako iscrpljen vratio istom mjerom u drugom (6-2) i stigao do 3 meč lopte u trećem setu.
Sinerov servis pri 5-4. Ali Sinner je već dokazao svoju ekstra klasu izvlačeći se iz nezgodnih servis gemova sa svojim servisima i efikasnim vinerima koji su uslijedili, to je učinio i jučer, a kao u filmu, nije se osvrtao na te krizne trenutke sve do konačna pobeda Italije u dublu sa ubedljivih 2:0.
Ponavljamo, ono što je Novak uradio u ovom meču i za reprezentaciju je za svaku pohvalu i čast bez razmišljanja, ali Italija je i u tom meču bila bolja, i kao dubl i kao ekipa.
Poznata je teniska činjenica da je za uspjeh u dublu potrebno nešto sasvim drugo, čak i od uparivanja dva izuzetna igrača pojedinačno. Dubl se „rađa“ iz juniorskih dana, talenti se prate i stvaraju (paralelno sa samcima) što bolji uslovi za rad i razvoj, pruža se finansijska podrška u kojoj samci mnogo češće uživaju od svojih mladih dubl kolega.
Profilisanje u igrače koji igraju parove često ili isključivo se dešava nešto kasnije u karijeri, uglavnom nakon 22-23 godine, u periodu kada je uprava (ako je jako dobar singl igrač) i/ili matični savez najpozvaniji da organizovati raznoraznu podršku teniseru da može da napreduje u karijeri, dok su česti slučajevi da nekada solidni igrači pojedinačno (na primer Zimonjić, do pre godinu dana najodlikovaniji srpski teniser svih vremena) poslije nekoliko godina potpuno pređu na dubl – i ostvari sjajne karijere u nastupima na ATP i Davis Cup takmičenjima.
Ono o čemu nismo želeli da pričamo prije ovog Dejvis kupa je – srpski dubl. Nažalost, veoma dugo nismo imali igrače ili timove koji su uspešni u ovom segmentu i na taj način bi mogli da doprinesu stabilnosti “rostera” reprezentacije Srbije na ovom takmičenju. Nikola Ćaćić i Novak par puta su parirali jedan drugom, uz promjenljiv (ne)uspjeh.
Jedno vrijeme u timu su se pojavljivala i braća Šaban, ali nisu tu ostali. Posljednji veliki uspjeh našeg dubla bila je pobjeda Zimonjića i Bozoljca protiv braće Brajan u Boysiju 2013. godine, kada je “zlatna generacija” pohrlila u svoje drugo finale Dejvis kupa – prije 10 godina. Tokom ATP sezone (Pariz Masters, pobeda i poraz) i na treninzima “isprobavali su se” Novak i Miša Kecmanović (rang u dublu: 158) – koji su tokom nje imali velike uspjehe u ovom formatu, igrajući finale Estorila sa svojim najčešćim partner Ćacić, četvrtfinale Banjaluke sa njim i Dallasa sa Bloombergom i osvajanje Dejvis kupa protiv Koreje i Španije sa Ćaćićem. U 4 dubl meča ove godine, Novak je imao tu jednu pobedu sa Mišom u Parizu, a trenutno nije rangiran na ATP listi (najbolji – 114. 2009. godine).
Ono što je pouka za budućnost svih onih koji mogu pozitivno uticati na stanje sistema i upravljanja organizovanim tenisom u našoj zemlji jeste stvaranje uslova za razvoj i održavanje dubl igrača. Jer Srbija nema pravi dubl za ovakva takmičenja, a svaki uspjeh u budućnosti zahteva da ih kreira i pažljivo neguje i čuva od sada. Ako se to ne desi, ova sreća, ponos, trud, bol, suze… biće gotovo uzaludni.
A to se ne smije dozvoliti – iz elementarnog ljudskog poštovanja.
Nastavimo Srbijo!
Kurir sport