Mi moramo dokazati da je savremena onkologija nesposobna da odgovara na pitanja i potrebe onih koji su oboleli od raka i zbog toga je naša moralna i etička obveza da pokušamo da pronađemo pravo rešenje za najteže i najbolnije bolesti našeg vremena”, govorio je dr Tulio Simoncini koji je tvrdio da je rak obična gljivica koja se lako leči sodom bikarbonom.
Simoncini se zbog ovakve prakse više puta našao na sudu, svaki put zbog smrti pacijenata koje je “lečio” ubrizgavanjem smese vode i sode bikarbone u tumornu masu, zbog čega je izgubio i dozvolu da se bavi lekarskom praksom u Italiji.
Tulio Simoncini je prvi put izveden na sud u Italiji, 2003. godine, nakon smrti troje ljudi koje je “lečio”. U sva tri slučaja, radilo se o malignim oboljenjima u finalnom stadijumu, koje više nije bilo moguće izlečiti. Simoncini, koji je tada radio kao klinički onkolog, uveravao je pacijente da ih može izlečiti ubrizgavanjem sode bikarbone. U prvom slučaju, jednu takvu “terapiju” je naplatio 400 evra. Pacijent je umro dan kasnije. U druga dva slučaja, “terapija” je trajala nešto duže, te su Simoncini i njegov brat, koji mu je bio asistent, naplatili ukupno 15.000 evra od dve pacijentkinje. Obe su podlegle bolesti tokom trajanja “tretmana”.
Detalji o suđenju mogu se pronaći u izveštaju lista “Corriere Della Serra” iz maja 2006. godine o ishodu sudskog postupka koji je pokrenut protiv Simoncinija. U izveštaju se navodi:
“Tri smrtna slučaja, koja su dovela do podizanja optužnice protiv onkologa Tulija Simoncinija za ubistvo i tešku prevaru, desila su se 2002. godine. Prvi je bio smrt Massima Civette (34), koji je imao tumor creva, 8. februara. Prvog marta, od adenokarcinoma je umrla Maria Grazia Canegrati, a 15. novembra od raka pluća je umrla Grazia Cicciari di Milazzo, obe u Milanu. Simoncini je ostao bez lekarske dozvole nakon što je utvrđeno da je pacijente “lečio” ubrizgavanjem vode i sode bikarbone.
BONUS: 👇🏻 🤩 🤩 👇🏻
Važno je razlikovati probirne testove, kojima se otkrivaju različite bolesti i spolne infekcije, od specifičnih dijagnostičkih testova
Probirna testiranja – uloga u prevenciji i liječenju
Kako spolno prenosive infekcije mogu prijeći u ozbiljne bolesti s dalekosežnim posljedicama, važno je što prije potražiti stručnu pomoć i obaviti potrebnu dijagnostiku, koja je posljednjih godina evoluirala s obzirom na biotehnološka dostignuća laboratorijske medicine. Važno je razlikovati tzv. probirne testove, kojima se otkrivaju razne bolesti i spolne infekcije, od specifičnih i potvrdnih dijagnostičkih testova.
Probirnim testovima se na velikom broju ljudi u kratkom vremenu može otkriti postojanje bolesti već na početku, kad još nije nanijela veće štete. Posebnih pravila o dinamici testiranja na uzročnike za većinu spolno prenosivih bolesti nema, tako da se testiranje iz krvi i različitih briseva u većini zemalja Europe, pa i kod nas, najčešće provodi prema pojedinačnim potrebama i željama. Idealno bi bilo kad bi se probiri na neke od njih provodili u sklopu rutinskih zdravstvenih pregleda jednom godišnje ili svakih nekoliko godina.
Probirna testiranja osobito su važna u prevenciji i liječenju nekoliko najčešćih spolno prenosivih infekcija (HPV-a, klamidijskih infekcija, ali i hepatitisa B i C), ne samo zbog njihove visoke učestalosti u svijetu, nego i ozbiljnih posljedica. Tako je poznato da: onkogeni tipovi HPV virusa mogu uzrokovati karcinom vrata maternice, ali i druge karcinome; bakterija Chlamidia trahomatis najčešći je uzrok neplodnosti i izvanmaterničnih trudnoća, problema s prostatom i drugih bolesti; virusi hepatitisa B i C mogu uzrokovati cirozu i karcinom jetre. Navedene zaraze često su kronične i godinama mogu postojati u tihoj formi, pojedinačne ili zajedno više njih u jedne te iste osobe, koja širi zarazu kao zdravi kliconoša. Sretna okolnost je da se ove infekcije vrlo lako dokazuju testiranjem molekularnim kvalitativnim i kvantitativnim DNA testovima koji su visoko osjetljivi i visoko specifični, te genotipizacijom. Ti testovi relativno se lako i brzo izvode, a metode uzimanja uzorka relativno su bezbolne i mogu se ponavljati u svrhu ranog otkrića i kontrole po potrebi. Dobro bi bilo raditi ih jednom godišnje ili u određenim intervalima svakih nekoliko godina, ovisno o tome koliko je osoba i/ili veza monogamna, tj. promiskuitetna. Osjetljivost molekularnih testova u otkriću HPV-a i klamidijskih infekcija iznosi oko visokih 97 posto.
Gonoreja, mikoplazme i ureaplazme – Slični testovi koriste se i u dijagnostici gonoreje te nespecifičnih upala mokraćne cijevi i vrata maternice uzrokovanih ureaplazmama i mikoplazmama. Gonoreja se dijagnosticira iz briseva u kulturi bakterija na posebnim podlogama. Moderna PCR tehnologija danas je i za nju dijagnostička metoda izbora. Prema preporukama stručnih društava, svi zdravi, spolno aktivni muškarci i žene, koji mijenjaju više od jednog partnera godišnje, trebali bi se povremeno, a najmanje jednom godišnje testirati na klamidiju i gonoreju. Testiranje se obavlja iz briseva vrata maternice ili mokraćne cijevi, ali se može raditi i iz uzorka mokraće. Za ispitivanje je dovoljna mala količina uzorka mokraće (najbolje jutarnje) nakon što ispitanici nisu mokrili najmanje dva sata. Katkad, kod kroničnih upala spolnih organa, brisevi i nalaz mokraće mogu dati lažno uredne rezultate, što ima za posljedicu lažno negativne nalaze, pa se dijagnostika mora dopuniti dodatnim testiranjima.
HPV – Dijagnoza spolnih infekcija humanim papilloma virusima (HPV) postavlja se pregledom golim okom, pod lupom ili pomoću kolposkopa u žena te peniskopa u muškaraca. Područja sumnjiva na HPV lezije premazuju se tri do petpostotnom octenom kiselinom, nakon čega tkivo u kojem je prisutna HPV infekcija pobijeli. Metoda izbora za dokaz HPV infekcije na vratu maternice u žena i drugim lokalizacijama je dokaz virusne DNA u uzorku ili obrisku tkiva metodom PCR i genotipizacijom. Naime, sam HPV virus ne može se dokazati Papa testom, jer je on samo probirni test kojim se otkrivaju abnormalne promjene na stanicama, a nije test kojim se može dokazati virusni DNA.
Herpes – Osim kliničke slike i anamneze, dijagnoza herpesa zahtijeva mikrobiološke i citološke pretrage (dokaz virusne infekcije iz dna lezije – Tzankov test), a sve češće radi se i dokaz HSV-DNA PCR metodom. Virus iz lezije može se dokazati direktnom imunoflorescencijom, a iz seruma bolesnika moguće je dokazati akutnu infekciju praćenjem dinamike titra antitijela tzv. parnog seruma (dva uzorka iste osobe uzeta u razmaku od dva tjedna).
Sifilis – Dijagnosticira se pretragama krvi i likvora, mikroskopiranjem u tamnom polju, serološkim testiranjima na antitijela i direktnim dokazom uzročnika PCR metodom.
Trihomonas vaginalis – Uzročnik trihomonijaze dijagnosticira se mikroskopiranjem tzv. nativnog preparata ili se kultivira na posebno obogaćenim podlogama.
Spolne infekcije kvascima iz roda Candida – Mogu se dokazati već u tzv. nativnom preparatu pod mikroskopom, nalazom spora i pseudohifa, i u kulturi. Nalaz u mokraći, stolici i ispljuvku treba pažljivo interpretirati, jer je kandida tzv. komenzal, što znači da se u malim količinama nalazi prirodno u ljudskom tijelu.
HIV infekcija – Dijagnostika se obavlja testiranjem krvi u državnim i privatnim zdravstvenim ustanovama pomoću testova za otkriće protutijela na virus HIV-a (elisa i Western-Blot) i testovima za dokaz virusne DNA i RNA. Elisa test poželjno je učiniti najranije dva do tri mjeseca nakon rizičnog kontakta i ponoviti ga nakon šest mjeseci od rizičnog kontakta. Rezultat testa može biti HIV negativan (serogenativan ili nereaktivan) i HIV pozitivan (seropozitivan ili reaktivan). U slučaju pozitivnog nalaza, koji upućuje na kontakt s virusom, testiranje se mora ponoviti u duplikatu iz novog uzorka krvi, a pozitivan rezultat potvrditi potvrdnim testiranjima.
Tko se treba testirati
- muškarci koji su u prošlosti od 70-ih godina do danas imali homoseksualne spolne odnose
- žene koje su živjele ili su u vezi s promiskuitetnim muškarcima, biseksualnim osobama, muškarcima koji su radili u inozemstvu (pomorci i dr.)
- osobe koje su primale transfuziju krvi više puta (osobito u stranim zemljama) prije 1987. godine, kad je počelo testiranje krvi na HIV
- osobe koje su imale odnose s osobama iz gore navedenih grupa
- bolesnici oboljeli od hemofilije
- osobe koje su imale veći broj spolnih partnera (promiskuitetne osobe) i nepoznatih partnera
- osobe koje su imale druge spolne bolesti, gljivične infekcije spolnih organa i usne šupljine, česte recidive genitalnog herpesa, herpes zostera, tuberkulozu, nejasne uzroke upale pluća, psorijazu i druge bolesti i neobjašnjive poremećaje imuniteta
- intravenski ovisnici i njihovi partneri
- zdravstveni radnici koji dolaze u kontakt s potencijalno zaraženim tjelesnim tekućinama i izlučevinama.